Het je eigen maken van nieuwe dingen zoals werken met de Mahlstock kunnen frustrerend, vermoeiend of gewoon strontvervelend zijn. Dagen worden dan uitputtende dagen. Maar als dan blijkt dat volhouden iets oplevert, of zoals Mike Meyer ons herhaald toefluistert: “Practice makes perfect. No, no that’s a lie. Practice makes progress!” dan wordt het confronterend leuk. Confronterend omdat je als docent alles wat je tegen je studenten zegt je ook tegen jezelf hoort te zeggen. “Het gaat niet om het product, het gaat om het proces!” “Maak meer fouten, daar leer je van.” Dus, “Verena, doe niet zo gefrustreerd en kloot verder!” Uiteindelijk zeg ik tegen Mike: “This Mahlstock felt like a wheelchair at first. Now it’s like rollerblades!”

Leren is dan uitputtend leuk. Uitputtend als vermoeiend, maar vooral uit puttend zoals in uit-de-put-en-dan. Als het dan lukt komt de adrenaline, dopamine en cocaïne (lijkt wel) vrij. Helemaal euforisch wijs ik doe ik mijn dansje om de “S” die ik super gelukt vind.
Leren in uitputtend leuk. Mike laat me de waarde van anekdotes zien. Die korte verhaaltjes uit zijn praktijk die illustreren waarom je als student moet doen wat hij voordoet of waarom je dingen aan moeten pakken zoals hij je aanraadt. Heel illustratief, dus begrijpelijk voor beelddenkers. Doe ik dat ook in mijn praktijk? Doe ik het genoeg? Kan het nog meer? Kom ik zo uit de put van mijn saaie lessensleur?

Vandaag beginnen we aan de tweede dag. Benieuwd wat het brengt.

A casual Saturday

Een font heeft meestal wel een naam. Zo ook de “Casual”. Een niet te stijve letter die vaak gebruikt wordt om vluchtige promotionele acties onder de aandacht te brengen. Twee voor de prijs van een. Het zetten van de Casual doe je met de penseel in één haal. Dus, opperste concentratie om volledige controle uit te oefenen op het gereedschap. Het resultaat is dat je je afvraagt welke kwast het penseel vastgehouden heeft. Bah bah. Nog eens, nog eens. De focus op het product is dusdanig dat ik ondertussen de verf over mijn voeten schud. Hardnekkig spul, die letteringlak.
Uiteindelijk schroeft Mike de prestatiedrang nog hoger op met een script. Deze letter laat helemaal geen ruimte voor correctie. Dit is niet te doen. Dus het is hopeloos. Ik ben hopeloos. Ik krijg er de schijt van, ik heb er schijt aan. Ik doe maar wat. Casual, het komt me niet zo nauw. That’s when the magic happens. De letters vallen achter elkaar op het papier. De Casual Script komt tot leven. Ik ga proberen een wit voetje te halen bij de Meester, meester Mike…