Dit jaar gingen wij voor de eerste keer meelopen met de helletocht in de Ardennen. De groep bestond uit eerstejaars leerlingen van Media en sign.
Op dertien februari zaten we dan ook om negen uur ‘s morgen al in de bus op weg naar de Ardennen. Dit was ongeveer anderhalf uur reizen. De zon scheen al sinds vroeg in de ochtend dus het weer was al ideaal. De heenreis was lang en nadat we ongeveer twintig minuten onderweg waren was onze vriend Funs allang in dromenland, maar de wegen in België zijn nou eenmaal kwalitief uitermate teleurstend, dus Funs werd af en toe abrupt gestoord tijdens zijn schoonheidsslaapje.
Ook de buschauffeur was in een goede stemming, zeker nadat hem wat snoep werd aangeboden, wat hij zeer op prijs stelde. We kwamen aan in de Hoge Veenen. Blijkbaar het hoogste punt in België vertelde een van de begeleiders, dat namen we maar aan van de beste Belg.
We werden ontvangen in een gebouw van het natuurpark. Het was een mooi hoog gebouw met een warm haardvuur in het midden. In het midden van het gebouw was een open plek waar je de muizen in de sneeuw kon zien knabbelen aan hun ontbijt. Het gebouw had een huiselijke en gezellige sfeer, ideaal voor de oriëntatie voor de opdracht Arts & Crafts!
Toen we begonnen met de helse tocht werd ons verteld dat we de geplande route niet gingen lopen omdat er een paar mafkezen met geweren rondliepen. Dat maakte niet veel uit want de vervangende route was net zo mooi. Door de grote hoge naaldbomen scheen de zon prachtig op het oppervlak, een ware traktatie voor het oog en de camera. Op een paar plekken lag er zelfs nog wat sneeuw, tot grote blijdschap van onze mede studiegenoot Linsey.
We kwamen aan bij een groot open stuk dat bijna iets weg had van een steppeklimaat. Dat was ook het stuk waar de waterdichte schoenen van pas kwamen!
Het sompige moeras voelde als een natte spons aan, voordat je het wist was je voet foetsie. Erg prettig! Zeker voor Noah met zijn perfecte wandelschoenen. Niettemin was het een prachtig stuk. De natuur doet een mens dan ook goed! Je hoofd leegmaken om ruimte te maken voor nieuwe ideeën in ons geval.
Ook de docenten genoten er optimaal van, mevrouw Reinders benoemde het al; we hebben maar geluk dat we in het Zuiden wonen! Dichtbij mooie natuurgebieden die we maar al te goed moeten koesteren. Meneer Steens was ook enthousiast over de wandeling, en had zijn camera ieder moment in de aanslag. En als echte wandel- en kampeerfanaat had mevrouw Vroomen ook veel plezier.
We verlieten het moerasgebied, en liepen achter elkaar via een boomstronk over een beekje. Om daarna de weg over te steken naar het volgende deel van de tocht. Na een korte pauze bij een hutje onderaan een heuvel liepen we omhoog naar een lang houten pad. Op het houten pad dat steeds smaller werd, liepen we als een treintje achter elkaar door het open gebied. Lang ons liep een beekje waarvan je het water kon horen stromen.
Na dit avontuur gingen we het hogerop zoeken. Na vijf minuten te hebben geklauterd in de harde sneeuw, hadden we een mooi uitzicht over het uitgestrekte bos met naaldbomen die perfect in rijen naast elkaar stonden. In het laatste stuk liepen we vooral langs beekjes en stukken met veel naaldbomen en mos. Helaas mochten we nog geen boom uitzoeken voor komende kerst, want ze waren nog “minderjarig”.
Het laatste stuk was even rustig als het stuk in het begin. De sfeer in de groep was goed en iedereen was goed gestemd. Dit doet de natuur nou eenmaal met een mens. Toen we terugkwamen stond er een glaasje prik voor ons klaar, en even later kregen we een kommetje soep met brood naar keuze. De kippensoep werd het meeste geturved. Maar de pompoensoep was toch echt de winnaar. Nadat we de soep genutigd hadden begaven we ons terug naar de bus.
De terugreis liep voorspoedig en voelde veel korter aan dan de heenreis. Om kwart over vier waren we terug in het mooie Sittard. Al met al was het een leuke dag. Het laat maar weer eens blijken dat het ook belangrijk is om af en toe af te schakelen en achter de computer vandaan te komen, om van de natuur te genieten. Niet alleen dat was de moraal van het verhaal maar het was ook bedoeld om de band in de groep onderling te versterken.