Dag twee brak vroeg aan. Op de kamer van Biesmans, Saes, Scheepens en ondergetekende ging de wekker net iets voor zevenen. Saes zijn energie en enthousiasme beperken zich niet alleen tot Rijksweg 70 in Sittard kan ik jullie vertellen.

Aan onze Berlijn-routinier is de snooze-functie van Biesmans iPhone niet besteed. Onze oude rot in het vat vertoonde jongensachtige taferelen. Hij sprong namelijk uit bed, baande zich een weg door een berg vuile was naar de badkamer, friste zich op en meldde ons dat hij zich spoedig naar de eetzaal zou begeven. En jawel, enkele minuten later was hij weg. Uiteraard niet zonder zijn hoed en zwartlederen tas met zich mee naar beneden te transporteren. De drie-eenheid media-sign-avo nam de avond ervoor nog even door en bakkeleide of dat ene biertje nu echt nog noodzakelijk was om vervolgens in beurten zich op te frissen. Toen dit een feit was verplaatsen wij ons ook richting eetzaal. Beste lezer, kort wil ik jullie attenderen op onze hostel. Deze wordt ieder jaar ingezet als uitvalsbasis gedurende de Berlin Experience. Wie het hostel eenmaal bezocht heeft, weet ook waarom. Niet alleen ligt het uiterst strategisch en kun je vanuit deze plek in niet al te lange tijd bezoekjes brengen aan tal van bezienswaardigheden. Het is verder het vermelden waard dat ze uiterst gastvrij zijn en dat zij hun gasten iedere ochtend voorzien van een compleet ontbijt. Het heeft ons alle dagen dan ook aan niks ontbroken. Van een goede kop koffie tot een heerlijk belegd broodje en van een fris glaasje jus tot een yoghurtje, beste toekomstige bezoeker wees op tijd beneden in de eetzaal! Niet alleen zorgt dit voor ‘rust’ onder de docenten, wellicht belangrijker is het te vermelden dat je op deze manier je de ‘inwendige mens optimaal kan bevredigen.’

De Berlin Experience is het paradepaartje van collega Henk. Al eerder meldde ik dat zijn verhalen onuitputtelijk zijn en mooier nog, hij wil deze dolgraag met iedereen delen. Dit heeft echter wel tot gevolg dat het programma ook iets vraagt van haar deelnemers. Noem het inzet, noem het toewijding, noem het de perfecte studiehouding. Tip twee aan toekomstige studenten die in de bevoorrechte positie zijn om deel te nemen, is wees op tijd op de afgesproken tijdstippen! En wat voor studenten geldt, geldt ook voor docenten lieve lezer. Daarom meld ik jullie dat wij allen, jawel allen op zaterdagochtend om 8:00 te vinden waren voor het hostel om onder toeziend oog van onze pater familias te starten met het programma voor die dag. En ook deze dag zou ons docenten verrijken met nieuwe, maar ó zo bruikbare kennis voor de toekomst over die altijd inspirerende stad Berlijn. Toen ik ons allen zag vertrekken vanuit het hostel om 8:01 om koers te zetten richting de metro, moest ik denken aan de strekking van een lied afkomstig van de hand van de Waalse Boudewijn de Groot, Jan de Willde. In zijn lied Fanfare van honger en dorst, in mijn ogen een ode aan het idealisme ontstaan in de jaren zestig van de vorige eeuw en tegen het kapitalisme waar we allemaal een slaaf van zijn geworden, verhaalt hij een over een collectief dat in Gent van plek naar plek trekt. Hoewel wij als een stel Remi ’s onder toeziend oog van signor Vitalis dan wel door Berlijn trokken, valt er een parallel te trekken. In het nummer van De Wilde is sprake van een collectief. Een collectief dat ‘trekt’ met een geldende gedachte van wij versus hen. Nou beste lezer geloof mij, bij ons was het niet anders.

We namen dan ook nog net niet als de Von Trappjes uit The Sound of Music hand in hand de metro op Potzdamer Platz. Euforisch waren we allen, maar hier kwam echter snel een einde aan. Wees gerust, er gebeurde niets levensbedreigends, maar het verhaal van collega Henk bij bezoekpunt een van dag twee zorgde er wel voor dat onze ‘Berlijnse bubbel werd doorgeprikt.’ De fanfare arriveerde namelijk na een kort metroritje op de Bernauerstrase. Ik hoor je denken, ‘wat kan er nou zo indrukwekkend zijn aan het bezoeken van een willekeurige straat in Berlijn.’ Vooropgesteld, deze straat is niet zomaar een straat. Deze toont namelijk de tweedeling van de stad gedurende de periode 61-90 doordat er nog een imposant stuk Berlijnse muur te bezichtigen valt. Dit blog leent zich niet voor een geschiedenisles. Ik ga ervan uit dat jij, de lezer, op de hoogte bent van Berlijn en haar gesloten Oosten en open Westen. De woorden van onze gids zetten de setting wel kracht bij. We zagen niet alleen de muur en realiseerden ons allen dat het niet alleen een simpele muur was, maar veel eerder een sterk doordacht bouwwerk. We ervaarden voor welke onmogelijke opgave Oost-Duitsers met een hang naar het Westen kwamen te staan. En dat vluchten absoluut onmogelijk was. Uiteraard een enkeling daargelaten. Dankzij de woorden van Henk voelden wij allen de onmacht en wanhoop van de bewoners die eigenlijk niets ander wilden dan datgene wat voor ons vanzelfsprekend is; vrijheid. Henk, dank voor je wijze woorden en toewijding. Alle toekomstige bezoekers vraag ik dan ook te realiseren welk groot goed vrijheid is. Voor ons geldt het als iets vanzelfsprekends, of is het dit toch niet?

Wil je ter voorbereiding op een reis naar Berlijn het bovenstaande gevoel ervaren, dan speel ik hier even voor René Mioch en wil ik je twee filmtips meegeven. De eerste is het bejubelde Das leben der Anderen. In deze film ervaar je hoe een fervent medewerker van de Stasi in de nadagen van de DDR geleidelijk aan ervaart dat ome Honecker en zijn beleid niet heilig is. De tweede is Good bye, Lenin! In deze luchtige film onderneemt zoonlief allerlei capriolen om ervoor te zorgen dat zijn moeder die in een coma heeft gelegen, de val van de DDR niet te weten komt. Beide films horen in mijn optiek tot de canon van Duitse cinema en reken ik tot verplichte kost voor iedereen die begaan is met het lot der mensheid. Da’s toch iedereen, dus jij ook beste lezer. Ga daarom deze films zien!      

Onze volgende stop was het Bauhaus archief. Deze stroming mag geen onbekende zijn voor onze studenten. Tijdens de bevlogen kunstgeschiedenislessen van collega Bart wordt hier ruimschoots aandacht aan besteed. Vandaar dat ik jou, tenminste als je een student van ons bent, hier even kort test. Wie rekenen we niet tot de Bauhaus-stroming? Gropius of Mondriaan? Voor een antwoord op deze vraag, verwijs ik je graag door naar bovengenoemde kunstkenner. Let wel! Reken niet op een kort antwoord.

Dat het archief uiteindelijk verbouwd werd, waardoor wij het niet konden bezichtigen mag als een domper ervaren worden. Wel brachten we een bezoek aan de giftshop. Prachtige posters in Bauhaus-stijl en geweldig keukengerei viel hier te bewonderen. Na hier kort rondgestruind te hebben, trokken we verder naar onze volgende bestemming. Een bestemming die zich leende voor een battle in de categorie Warhol versus Basquiat. Een battle van meester versus student. Een battle tussen Saes en Zimmermans. Een battle waar ik reikhalzend naar uitkeek, omdat ik wist dat mijn kennis over moderne kunst aangevuld zou worden. Studenten van de Berlin Experience 2019 wees gewaarschuwd! Beide heren zullen strijden om jullie aandacht. Doe mij een plezier, stel ze niet teleur en hang aan hun lippen zoals wij hingen. Collega Steens was zelfs zo onder de indruk dat hij bijna dwars door een uiterst prijzig beeldhouwwerk heen liep, maar dit even terzijde.

De degens werden dan ook gekruist tijdens ons bezoek aan een drietal nabij gesitueerde musea. We bezochten achtereenvolgens Scharf, Bergruin en Rohan. Wat een rijkdom aan kunst hebben onze oosterburen toch. Vooral Picasso heeft zich gegrift in ons collectieve geheugen. Ik ga hier niet te zeer over uitweiden. Zeker niet omdat volgende week de Berlin Experience 2019 gaat plaatsvinden en onze huidige derdejaars volgende week mogen genieten van al het schoons in de drie musea waar wij zo van genoten hebben. Dankzij onze recente trip zijn niet langer alleen collega’s Saes en Zimmermans inhoudsdeskundigen op het gebied van de te bezoeken musea, maar kunnen de studenten zich volgende week ook wenden tot mijn zeer gewaardeerde collega’s Biesmans en Scheepens. Dankzij onze collectieve trip weten ook zij haarfijn te vertellen over Picasso en zijn ongekende talent op het gebied van schilderen, maar weten zij ook mooie anekdotes te vertellen over zijn turbulente privéleven. Ik roep jullie allen dan ook op hier gebruik van te maken. Ik weet de woorden van Saes en Zimmermans zijn immer boeiend, maar die van Biesmans en Scheepens doen hier dankzij onze excursie niet veel aan onder!

Naarmate de dag vorderde, groeide onze kennis van Berlijn en haar historie. Ik kan hier nog uitweiden over het volgende museum dat wij bezochten, maar dat doe ik even niet. Waarom niet? Omdat uit onderzoek gebleken is dat teksten voor websites niet te lang moeten zijn, want dan haakt de lezer af. Helaas ben ik nogal lang van stof. Wie mijn eerdere blog gelezen heeft en dan ook volledig gelezen heeft, zal hier positief op antwoorden. Veel belangrijker vind ik het kort te vermelden dat wij onze dag heerlijk afsloten. We trokken richting het uitgaansgebied in Kreuzberg. Hier streken we moe maar voldaan neer voor een dinertje bij een Mexicaans restaurant. Het eten was hier uitstekend en het gerstenat en de rode wijn vloeide dan ook rijkelijk. Na een intensieve dag voelde dit etentje dan ook als een beloning. Ik durf te stellen dat we allen genoten en nadien een bezoek brachten aan een heerlijk café. Hier speelden we tafelvoetbal en namen we de hoogtepunten van de dag door. We keken allen reikhalzend uit naar de dag van morgen. Helaas zou dit wel onze laatste dag zijn. Toch waren we hier nog niet mee bezig. De fanfare, inmiddels verworden tot de fanfare van honger en dorst trok dan ook uiteindelijk verder. Onze volgende bestemming was het hostel. En jawel je raadt het goed, hier werden lauwwarme noten genuttigd en werd er aan de bar nog een Berliner Kindl gedronken. Er werden nog een paar ‘boompjes opgezet’, alvorens iedereen zijn ‘mandje opzocht.’ Per slot van rekening zou de wekker ook de dag erna weer tijdig afgaan en zou Henk ons op de laatste dag nog tal van schoonheden laten zien. Dan wil je toch gewoon om 8:00 fris en fruitig voor het hostel te vinden zijn. Toch? Hoe dag drie zou verlopen, verklap ik nog even niet. Hier moet je de website toch echt nog maar spoedig eens voor bezoeken.

Sincerely yours,

The Breakfast Club